Introductie

Centraal gegeven in het fotografisch werk van Bernhard Prinz is het portret, dat vaak wordt gecombineerd met sculpturale arrangementen. Prinz verkent het massamedium van de fotografie met metaforen en allegorieën, onderzoekt de stilistische vormen van de fotografie en gebruikt het medium in een complex spel van betekenissen.

Onze werkelijkheid is niet absoluut. Ze is dat niet omdat wij, pragmatici, werkzame condities verlangen. De kunstenaar echter behoudt het verlangen naar de absolute Werkelijkheid. Zonder dat hij het absolute portret van de werkelijkheid kan tekenen, wat trouwens zou leiden tot het absolute kunstwerk. Hij moet er zich dus bij neerleggen dat de werkelijkheid niet absoluut representeerbaar is in een werk, of in een medium. In het algemeen moet hij deze utopie sublimeren. Zijn kunstwerken zijn de daden die hij stelt tegenover de ambiguïteit van het bestaan. Het is zijn passionele weerstand. Mede daarom bestaat een oeuvre uit meerdere kunstwerken. Daarom bestaat de kunst van Bernhard Prinz uit foto’s en sculpturen en - in mindere of meerdere mate - uit de verhouding tussen beide.

Een object, een sculptuur, is vatbaar, lijkt op hetzelfde niveau ervaarbaar en beleefbaar als de omringende werkelijkheid. Een beeld, een foto is leesbaar, is zichtbaar, lijkt ook op hetzelfde niveau waarneembaar en herkenbaar als het aangezicht van de werkelijkheid. Toch volstaan deze faculteiten niet om dat object of beeld zonder meer onder dezelfde orde onder te brengen als de realiteit waarin wij bestaan. Dat het met dit illusionisme de verkeerde kant kan uitgaan wordt in onze beeldcultuur voldoende bewezen.

Object en beeld zijn vatbaar, maar het zijn toch wel de minst vatbare der dingen. Zij tonen ons hun leegte, zij openbaren hun geconstrueerd zijn in een glanzende fierheid en trots; hun zorgvuldig gemaakt zijn en doen, hun pose laat ons hun verlies tegenover de almacht van de levende werkelijkheid zien. Het kunstwerk is symbool geworden voor het raadsel van de werkelijkheid.
Zoals er tussen afbeelding en het model of het afgebeelde een zinnelijkheid gemeen is, zo is er een analoge zinnelijkheid tussen sculptuur en foto. Het is precies die zinnelijkheid die het verlangen naar de werkelijkheid terug oproept en die daardoor leidt tot een vernieuwde utopie. Het kunstwerk staat symbool voor het kunstenaarsverlangen.

Met dit alles is de artistieke houding beschreven van waaruit Bernhard Prinz zijn particuliere werken maakt. Elk afzonderlijk zeggen zij ons waar de gevoeligheden van de kunstenaar liggen. Het gaat dan bv. over huid en volume en massa van sculpturen, of over glans, vorm en degelijkheid van de objecten op de foto’s. Het gaat dan over toeval en constructie, verleden en heden, over archetypes en mythen, over kunst en leven.

Deweer Gallery toonde fotografische en sculpturale werken van Bernhard Prinz in een groepstentoonstelling in 1988 en presenteerde de kunstenaar met een solotentoonstelling in 1989. In die tentoonstelling was o.a. Prinz’s genoemde bijdrage aan Documenta 8 (1987, Kassel) te zien.
De belangrijkste recente individuele tentoonstellingen van Bernhard Prinz werden gepresenteerd in de Kunsthalle Göppingen en in het Bonner Kunstverein (2000). In 2012 verscheen van zijn hand bij Steidl een groot overzichtswerk.

Bernhard Prinz is sedert 2003 professor voor artistieke fotografie aan de universiteit van Kassel, Duitsland.